Parktaki Kız

On beş yıl önce üç yaşındaki kızının kaybolmasıyla derinden yaralanan bir annenin izole yaşamını ve içsel çöküşünü takip eden bu film, kaybın ve suçluluğun insan ilişkilerini nasıl paramparça ettiğini gözler önüne serer. Geçmişiyle yüzleşmekten kaçan kadın, boşanmış olduğu eşi ve oğluyla arasına mesafe koymuş, günlük hayatını hayal kırıklıkları ve umutsuzlukla sürdürmektedir. Zamanla bütün duyguları körelen bu hayat, beklenmedik bir ziyaretçiyle sarsılır.

Geçmişi karanlık noktalara sahip, sorunlu bir genç kadının ortaya çıkmasıyla birlikte anne, uzun zamandır kapattığı kapıları açmak zorunda kalır. İçindeki mantıksız ama güçlü bir umut kıvılcımı tekrar alevlenir; genç kadının kayıp kızı olabileceği fikri mantığı altüst eder. Film, bu umudun ve saplantının insan ruhunda yarattığı çatışmayı, belirsiz ipuçları ve yavaş ilerleyen gerilimle ustaca işler; gerçeklik ve arzu arasındaki sınır giderek bulanıklaşır.

Hassas ve içe dönük anlatımıyla yapım, yalnızca bir kayıp hikâyesi anlatmakla kalmaz; aynı zamanda affetme, yüzleşme ve iyileşme olanaklarını da sorgular. Karakterlerin iç dünyalarındaki kırılmalar, küçük jestlerle ve sessiz sahnelerle derinleşir; izleyiciyi empati ve rahatsızlık arasında tutan bir gerilim oluşturulur. Sonuçta film, geçmişin gölgesinden kaçmanın imkânsızlığını ve umudun hem yıkıcı hem de kurtarıcı gücünü dokunaklı bir şekilde sunar.