Zaginiona

Po piętnastu latach od zaginięcia trzyletniej córki pewna kobieta żyje jakby poza światem — odcięta od byłego męża i syna, osaczona wspomnieniami i nieustannym uczuciem winy. Każdy dzień to walka z traumą, która zbudowała wokół niej mur obojętności i samotności, a jej życie pozbawione jest perspektywy normalnych więzi.

Gdy do jej życia wkracza młoda, zagubiona kobieta o burzliwej przeszłości, stare rany gwałtownie się otwierają. Pojawia się irracjonalna, ale potężna nadzieja, że to właśnie ona może być zaginioną córką — nadzieja, która miesza się z lękiem, gniewem i desperacją. Relacja między nimi staje się areną emocjonalnej gry, w której granice między troską a projekcją stopniowo się zacierają.

Film jest intymnym dramatem psychologicznym o żałobie, odkupieniu i złudzeniach, które człowiek tworzy, by przetrwać nie do zniesienia stratę. Subtelna, melancholijna narracja pozostawia widza z pytaniami o to, czym jest prawda w obliczu potrzeby i jak daleko sięga gotowość do przebaczenia — wobec innych i samego siebie.