Zum zweiten Frühstück: Heiße Liebe

W filmie z 1972 roku w centrum uwagi znajduje się błyskotliwy, często rozebrany dziennikarz, który postanawia przygotować reportaż o tzw. „samotnych żonach” — gospodyniach domowych zaniedbywanych przez zapracowanych mężów. Poprzez serię rozmów i prowokacyjnych obserwacji próbuje odkryć, jak wygląda ich życie, pragnienia i frustracje, zacierając granicę między dziennikarstwem a sensacją.

Obraz utrzymany jest w tonie taniego kina erotycznego, które maskuje swoje intencje reportażową formą, nazywając temat „zielonymi wdowami”. Ta mieszanka pseudo-dokumentalnej narracji i wyraźnej ekspozycji tworzy specyficzny, prowokacyjny klimat typowy dla produkcji tamtej ery, stawiając pytania o granice etyki i komercji w kinematografii seksualnej.