The Girl in the Park

Vijftien jaar na de verdwijning van haar driejarige dochter leeft een moeder in stilte en afzondering, geteisterd door een onverwerkt trauma dat haar relaties heeft vermorzeld. Ze heeft zich teruggetrokken van haar ex-man en haar zoon, en haar dagelijks leven wordt gedomineerd door herinneringen en de alledaagse spookbeelden van wat er gebeurd kan zijn. De pijn van het verlies kleurt alles en laat weinig ruimte voor vertrouwen of onverwachte warmte.

Wanneer een jonge vrouw met een onrustige achtergrond haar pad kruist, worden oude wonden onverwacht opengereten. De ontmoeting zet een keten van emoties in gang: nieuwsgierigheid, achterdocht, hoop en wanhoop raken door elkaar verstrengeld. Terwijl de moeder steeds meer verlangt naar bevestiging, lijkt rede soms te wijken voor een irrationele hoop dat dit meisje misschien haar lang verloren dochter is.

De film onderzoekt zorgvuldig de dunne grens tussen liefde en obsessie, tussen heling en zelfbedrog. Met subtiele, intieme scènes en sterke acteerprestaties schetst het verhaal hoe verlies een familie kan verscheuren en tegelijk een kwetsbare kans tot verzoening kan bieden. Het is een aangrijpend psychologisch portret van rouw dat niet schuwt voor ambiguïteit en de complexiteit van menselijk verlangen.