Lost in Translation

Tussen het flikkerende neon van Tokio ontmoeten twee meren van eenzaamheid elkaar: een jonge, door haar fotograafverloofde teveel aan aandacht onthouden vrouw en een uitgebluste Amerikaanse filmster die in de stad is voor een reclameopname. De taal, de cultuur en de drukte versterken hun isolement, maar juist die vreemde, onpersoonlijke omgeving creëert ruimte voor kleine, eerlijke momenten — late gesprekken in hotelkamers, doelloze wandelingen door een stad die nooit slaapt, en gedeelde stilte die meer zegt dan woorden.

Hun ontmoeting is geen filmisch spektakel maar een subtiele, tedere studie in menselijke verbinding: een voorzichtig ontwaken van herkenning en troost, waarin humor en melancholie hand in hand gaan. Weg van hun levens in Amerika vinden ze in elkaars gezelschap even de vrijheid om echt te zijn, en de film laat die vergankelijke intimiteit achter met een ontroerende, onuitgesproken nabijheid die lang blijft nazinderen.