Blancanieves

Zwart-wit en zonder gesproken tekst, Blancanieves herschept het sprookje van Sneeuwwitje in een gestileerd en romantisch Sevilla uit de jaren twintig. De film combineert de esthetiek van de stomme cinema met flamencorijke beelden en dramatische decors, waardoor elk gebaar en elke blik extra gewicht krijgt. In deze versie is de centrale figuur geen prinses maar een jonge vrouwelijke matador, vastberaden en trots, die haar lot tegemoet treedt op de arena van zowel liefde als verraad.

Rond haar draaien intense familiebanden en een kwaadaardige stiefmoeder wier obsessie en jaloezie de levens van anderen beheersen. In plaats van traditionele dwergen vormt een groep dwergmatadors een loyale, bijna sprookjesachtige steunpilaar die zowel humor als tederheid in het verhaal brengt. De film speelt met symboliek: de stierengevechten, de spiegel als metafoor voor ego en waarheid, en het onvermijdelijke conflict tussen publieke roem en persoonlijke offers.

Blancanieves is meer dan een hervertelling; het is een liefdesbrief aan de visuele kracht van vroeg cinema en aan de culturele rituelen van Andalusië. Door zijn muziekloze vertelstijl en zorgvuldige beeldcomposities nodigt de film de kijker uit om emoties te lezen in stilte en schaduwen. Het resultaat is een poëtische en ontroerende filmervaring die vertrouwde elementen omvormt tot iets verrassend en intens menselijks.