The Last Supper

Een klein groepje idealistische maar gefrustreerde liberalen besluit hun diepe onvrede met de rechtse media en politiek op een radicaal plan te zetten: tijdens etentjes nodigen ze conservatieve opiniemakers uit en overwegen ze systematisch te bestemmen of ze hun gasten moeten vergiftigen. Wat begint als een cynische daad van wraak verandert al snel in een moreel labyrint waarin intenties, principes en de prijs van ideologische onverenigbaarheid constant ter discussie staan. De film balanceert tussen zwarte komedie en scherpe satire, waarbij elke maaltijd het gezelschap en hun overtuigingen tot het uiterste test.

De personages zijn complex en contrastrijk: van idealisten die vasthouden aan hoogdravende principes tot meer getroebleerde figuren die de grens tussen gerechtigheid en misdaad steeds vager zien worden. Door de intieme setting van een diner krijgt het publiek een voyeuristische blik op discussies over macht, hypocrisie en de verleidingen van radicalisering. Dialogen zijn scherp, pijnlijk en vaak donker humoristisch, wat de spanning tussen moraal en pragmatisme alleen maar verdiept.

Uiteindelijk wijst de film niet met een vinger, maar dwingt hij de kijker tot nadenken over verantwoordelijkheid, tolerantie en de gevolgen van politieke polarisatie. Het is een provocerend werk dat de grens tussen satire en tragedie opzoekt en laat zien hoe goedbedoelde idealen kunnen ontsporen wanneer angst en woede de overhand krijgen. The Last Supper blijft prikkelend en relevant als spiegel voor een samenleving waarin het debat soms verandert in een kwestie van leven en dood.