When the Wind Blows

Een bejaard echtpaar bereidt zich, geleid door overheidsfolders en hun eigen herinneringen aan de Tweede Wereldoorlog, ijverig voor op een dreigende nucleaire aanval. Ze bouwen een schuilkelder, hamsteren proviand en volgen met vertrouwen de officiële instructies, overtuigd dat hun ervaring met evacuaties en schuilplaatsen ook nu zal volstaan. Die combinatie van goedbedoelde ijver en naïviteit vormt het hart van het verhaal.

Langzaam dringt het tot hen door dat de moderne oorlogsvoering niets meer te maken heeft met de romantische beelden uit hun verleden; de dreiging is onherkenbaar en ongenadig. De film toont hoe hun eenvoudige logica en vertrouwen in de overheid uiteen vallen tegenover krachten die zij niet kunnen bevatten of controleren. Klein menselijke rituelen en normale zorgen blijven aanwezig, maar krijgen een schrijnende betekenis tegen de achtergrond van catastrophe.

Met een mengeling van zwarte humor en rauwe ontroering laat de film zien hoe liefde, ontkenning en hoop zich gedragen in het aangezicht van het onvoorstelbare. Het is een aangrijpende, soms hartverscheurende meditatie over ouderdom, kwetsbaarheid en de gevleugelde beloften van bureaucratische geruststelling — een werk dat blijft nazinderen lang nadat de laatste beelden zijn vervaagd.