Po przeprowadzce do nowego apartamentowca Natalie szybko odkrywa, że mieszkańcy są skłóceni — od drobnych zatargów o hałas po głębsze urazy i rywalizacje o wspólne przestrzenie. Z determinacją i pomysłowością próbuje zainicjować działania, które rozładowałyby napięcia i odbudowały poczucie wspólnoty, wierząc, że drobne gesty i rozmowy mogą odmienić codzienne relacje sąsiedzkie.
Jej nieoczekiwanym sprzymierzeńcem okazuje się dozorca budynku, człowiek z natury unikający konfliktów, który początkowo woli trzymać się z daleka. W miarę jak tworzy się między nimi niepewne partnerstwo — pełne cichych kompromisów, humoru i wzajemnego zrozumienia — wspólnota zaczyna się powoli scalać: ustępują pretensje, pojawiają się szczere rozmowy, a codzienne życie nabiera ciepła. Film łączy subtelną komedię z refleksyjną dramaturgią, pokazując, jak empatia i małe działania potrafią skleić to, co się rozsypało.