François Viaur

Η Αμελί ζει στο Παρίσι, σ’ έναν ολότελα δικό της κόσμο, όπου όλα είναι τακτοποιημένα, άρα και βαρετά. Η Αμελί είναι μόνη. Μια μέρα ανακαλύπτει στο διαμέρισμά της έναν κρυμμένο «θησαυρό», ένα κουτί με παιδικά αντικείμενα και παθιάζεται να βρει τον ιδιοκτήτη του. Μόλις εκτελεστεί η αποστολή της, καταπιάνεται με τα μικρά «θαύματα» της καθημερινότητας και αποφασίζει να φτιάξει τη ζωή εκείνων που χρειάζονται … λίγη αγάπη παραπάνω. Όσο για την ίδια, μετά την… κεραυνοβόλα εμφάνιση του Νίνο, δεν έχει παρά να ανακαλύψει και το αληθινό νόημα της αγάπης.

Ο ντροπαλός γραφειοκράτης Τρελκόφκι ζει σε ένα παλιό διαμέρισμα του Παρισιού, στο οποίο η προηγούμενη ένοικος είχε αυτοκτονήσει. Οι κανόνες της διεύθυνσης είναι σκληροί κι ο Τρελκόφσκι αισθάνεται έλλειψη φιλικότητας. Θα επισκεφτεί την φίλη της αυτόχειρας κι όταν αυτή πεθαίνει, ο ντροπαλός άντρας αρχίζει να νιώθει πως όλοι συνωμοτούν εις βάρος του. Μάλιστα, πως τον σπρώχνουν προς την αυτοκτονία

Ο Σαρλ Ντουσεμέ είναι ένας γκουρμέ εκδότης ενός διεθνώς γνωστού οδηγού εστιατορίων. Όταν τον τοποθετούν στη γαλλική ακαδημία, αποφασίζει να παρατήσει την κριτική και να εκπαιδεύσει τον γιο του, Ζεράρ, ώστε να συνεχίσει την οικογενειακή επιχείρηση. Το κακό είναι ότι ο Ζεράρ ενδιαφέρεται περισσότερο για το τσίρκο παρά για την υψηλή κουζίνα. Τα προβλήματα μεγιστοποιούνται με την εμφάνιση του Ζακ Τρικατέλ, ιδιοκτήτη αλυσίδας φαστ-φουντ. Φοβούμενος για το μέλλον της σωστής μαγειρικής, ο Σαρλ ορκίζεται να καταστρέψει τον Ζακ με κάθε δυνατό μέσο.

Με κίνητρο μια συνάντηση με κάποιον Αμερικανό αξιωματούχο, ο αγαπητός κύριος Ιλό, συντροφιά με το καπέλο και την ομπρέλα του, περιπλανιέται στον πολύβουο λαβύρινθο του Παρισιού, προκαλώντας, άθελά του, το γνωστό, χαρακτηριστικό χάος... Η ευρωπαϊκή μητρόπολη σφύζει από ζωή, οι τουρίστες έχουν κάνει κανονική επιδρομή, η «μοντέρνα» αρχιτεκτονική του τέλους της δεκαετίας του '60 αναπτύσσεται απειλητικά και τα νέα τεχνολογικά μέσα και gadgets δεν μπορούν παρά να μπερδέψουν και να τρομάξουν τον καλοπροαίρετο, απλοϊκό, στρουμπουλό κύριο. Στα μάτια και στα χέρια του, η αφιλόξενη, ανταγωνιστική, υπερσύγχρονη πόλη και οι αγχωμένοι κάτοικοί της αποκτούν ξανά κάτι από την παιδικότητα, τη σκανταλιάρικη γλύκα της πιο καλής μας διάθεσης, την πιο ηλιόλουστη μέρα της ζωής μας. ...Μήπως και στην πραγματικότητα θα έπρεπε να παραδειγματιστούμε από τον κύριο Ιλό;