Η ταινία συνδέει την τζαζ και την αποαποικιοποίηση σε μια συγκινητική, πολυεπίπεδη αφήγηση που αναβιώνει ένα από τα πιο τεταμένα επεισόδια του Ψυχρού Πολέμου. Το 1960, ο ΟΗΕ γίνεται το σκηνικό ενός πολιτικού σεισμού, όπου οι αντιπαραθέσεις για κυριαρχία, ανεξαρτησία και ξένες επεμβάσεις κορυφώνονται, και η μουσική λειτουργεί ως καθολικός μάρτυρας και σχολιαστής των γεγονότων. Μέσα από αρχειακό υλικό, σπάνιες ηχογραφήσεις και προσωπικές μαρτυρίες, αναδεικνύεται η ανθρώπινη πλευρά της ιστορίας αλλά και οι γεωπολιτικές συνέπειες που ακολούθησαν.
Η τζαζ στο έργο δεν είναι απλώς υπόκρουση· γίνεται γλώσσα διαμαρτυρίας και μνήμης, ενώνει τοπικές εμπειρίες με παγκόσμιες πολιτικές εξελίξεις και αναδεικνύει τον ρόλο των καλλιτεχνών ως φορέων αλλαγής. Η σκηνοθεσία ισορροπεί ανάμεσα στην τεκμηρίωση και την ποιητική αφήγηση, δημιουργώντας ένα συναρπαστικό ντοκιμαντέρ που προκαλεί σκέψη και συγκίνηση, φωτίζοντας πτυχές της αποαποικιοποίησης που συχνά παραμένουν στην περιθωρία της επίσημης ιστορίας.