Σε μια μέρα που ο ήλιος λιώνει πάνω από τη θαλασσινή ακτή, ο Δημοσθένης και ο Νικήτας κολυμπούν ατέλειωτα στην queer παραλία της Αθήνας και, ανάμεσα σε βουτιές και σιωπηλές ματιές, ανακαλούν τις λεπτομέρειες ενός πρόσφατου καλοκαιριού που μοιάζει ταυτόχρονα κοντινό και μακρινό. Οι μνήμες ξεδιπλώνονται σαν μικρές σκηνές—φιλί σε κάποιο φεγγαρόλουστο λιμάνι, μια αμήχανη εξομολόγηση, στιγμές έντασης και τρυφερότητας—κι η αφήγηση ισορροπεί ανάμεσα στην νοσταλγία και το παράθυρο στη δημιουργία, καθώς ο Νικήτας ονειρεύεται να μετατρέψει το παρελθόν σε σενάριο για την πρώτη του ταινία.
Η ταινία εξερευνά πώς οι άντρες αυτοσχεδιάζουν ταυτότητες και σχέσεις μέσα από τις αφηγήσεις που φτιάχνουν, και πώς οι μνήμες αποκτούν νόημα μόνο όταν τις αφηγούμαστε ξανά και ξανά. Με λεπτές νότες χιούμορ, συγκίνησης και κινηματογραφικής αυτογνωσίας, το έργο μετατρέπει την Αθήνα και τη θάλασσα σε σκηνικό όπου η δημιουργία τέχνης γίνεται πράξη επανερμηνείας — μια προσπάθεια να κλειδωθούν στιγμές αγάπης και απώλειας σε ένα κείμενο που ίσως αλλάξει τον τρόπο που οι ήρωες βλέπουν ο ένας τον άλλον και τον ίδιο τους τον εαυτό.